اسنوا یک برند ملی است، این را سالهاست با تولید طیف متنوعی از محصولات لوازم خانگی با کیفیت استانداردهای جهانی ثابت کرده است. اما امروز به دنبال اثبات چیز دیگری است. آمده است تا در کنار سیل زدگان باشد و اثبات کند که بنی آدم اعضای یک پیکرند و در کوران حوادث درد باری چون سیل، وظیفه هر کس به گستردگی نامش می تواند بزرگ باشد. در این میان نه تنها کارکنان کارخانه های اسنوا که بخشی از درآمد ماهانه خود را صرف کمک به هموطنان خود نموده اند، بلکه محصولات اسنوا که فرزندان فکر خلاق و سازنده ایرانی هستند نیز حضور دارند. ماشین های لباسشویی ساخت دست کارگران اسنوا در کار شستن لباس های هم وطنان سیل زده هستند و اگر چه نه به وسعت فاجعه اما در حد توان خود اندکی از غم های سیل زدگان را با شستشوی لباسهایشان می کاهند. نیازهای هموطنان سیل زده اگرچه برخی حیاتی اما بسیار متنوعند و بعضی چون در سیر عادی زندگی، معمولی به نظر می رسند، در حضور فاجعه و غیاب روال عادی زندگی، دیرتر از نیازهای حیاتی به چشم می آیند اما چون از نظر کمک های اولیه دور مانده اند به تدریج خود به معضلی برای هموطنان سیل زده تبدیل می شوند و گاه به خاطر مسائل بهداشتی، مشکلات خطرناک می آفرینند. شستشوی لباس، کاری عادی و روزمره برای همه ماست اما در بحرانی چون سیل و در پس عبور از چالش های حیاتی چنین حوادثی خود مهم و حیاتی می شوند. اینجاست که دست اندرکاران برند ملی اسنوا و کارخانه های وابسته آن، مجموعه ای از ماشین های لباسشویی خود را با راه اندازی کمپ ویژه ای در آق قلا به کار شستشوی لباس برای سیل زدگان و کاهش رنج های آنان اختصاص داده اند. این البته سابقه ای چندین ساله دارد و در حوادثی چون زلزله کرمانشاه نیز به یاری هموطنان شتافته اند.
در سفر به آق قلا دو چیز در بادی امر توجه مارا جلب می کند. اول صفای هموطنانی است که در این شرایط سخت هم، مهمان نوازی خود را به رخ می کشند و دوم عمق فاجعه است، فاجعه ای که به مصداق “شنیدن کی بود مانند دیدن” ما را راهی محلات این شهر کرده و در کوچه پس کوچه های آق قلا به سمت کمپ لباسشویی اسنوا راهنماییمان می کند. رد سیلاب بر روی دیوارها که گاه به اندازه قد یک انسان بالا آمده است نشان از روزهای سخت هفته های پیش دارد و حجم آبی که هنوز در بعضی از مناطق به طور کامل تخلیه نشده است، کار را برای بازگشت به زندگی عادی سخت می کند.
وارد کمپ که می شویم بیش از هرچیز صدای ماشین های لباسشویی است که جلب توجه می کند. ماشین هایی که به نوبت لباس های مراجعین را می شوید و پس از خشک کردن و خشک شدن به طرز زیبایی در بسته های مخصوصی که نشان اسنوا را دارد، تحویل مراجعین داده می شود. واضح است که اصرار زیادی برای احترام و تکریم مراجعه کنندگان دارند و سعی می کنند با همان امکانات اندک، بهترین سرویس را بدهند. خانم مراجعه کننده ای در حال تحویل لباسهای خود به مسئول کمپ است. سلام میکنم و جلوتر می روم، می پرسم” از کار لباسشویی راضی هستید؟” می گوید “خدا خیرشان بدهد ما که راضی هستیم فقط …” فقط را که می گوید مکثی می کند و مسئول کمپ سر به زیر از ما دور می شود و خود را با ماشین ها مشغول می کند. رو به آن خانم می گویم “فقط چی؟” می گوید “کاش می شد تعداد بیشتری از این کمپ ها داشته باشیم . بعضی از خانم ها را میشناسم که از محله های دور برای شستن لباسهایشان می آیند” و بعد اضافه می کند “قبل از سیل هیچ وقت فکر نمی کردیم کاری عادی مثل شستن لباس ها اینقدر مهم باشد”.
به طرف مسئول کمپ می روم، از کارکنان شرکت اسنواست این را از روی لباس فرمی که پوشیده است، می شود فهمید. خسته نباشید ما را با لبخندی تحویل می گیرد و خوش آمد می گوید. می پرسم “با سیل چه می کنید؟” می گوید “با سیل بیگانه نیستیم”. می گویم “مگر از اهالی بومی هستید؟” لبخند دیگری تحویل می دهد و می گوید “نه اما سیل که فقط این شکلی نیست، وضعیت بد اقتصادی و واردات بی رویه با کارخانجات همان کاری را کرده است که سیل با معمولان و آق قلا و پلدختر!” کمی جا میخورم و برای جمع کردن خودم می گویم “تلفات هم داده اید؟” نگاهی به دوردست می کند و با حالتی که سعی می کند بر احساسات خود غلبه کند می گوید “بیکاری کم از سیل زدگی نیست! این سیل اقتصادی، شغل و زندگی خیلی از همکارانمان را تهدید می کند”. آن لحظه فکر می کنم که بهتر از هر کارشناس اقتصادی از دردهای اقتصاد خبر دارد. دکترها که از درد می گویند درد را می شناسیم اما دردمندان که می گویند، درد را می فهمیم. می پرسم “راه حل چیست؟” می گوید ” گفتم” تعجب می کنم و می گویم “چطور؟” می گوید ” آن چه در سیل به داد ملت رسید عرق ملی و حرکت جمعی مردم بود” سرش را بالا می آورد و توی چشم های من خیره می شود” آیا در فاجعه سیل، خارجی ها به داد ما رسیدند یا هموطنان؟” بلافاصله می گویم” البته خود ملت به داد ملت رسید” می گوید “آفرین در اقتصاد هم برند های خارجی در اولین اخم آقای ترامپ بارشان را بستند و رفتند.” و ترامپ را جوری ادا می کند که ادای ترامپ را هم در می آورد! می گویم ” مسئولین هم که با شما هم عقیده اند” در حالی که پودر لباسشویی را به لباس ها اضافه می کند، می گوید ” بله! اما پای کار نیستند، بیشتر در حال تشریح وضعیت اند و فکر می کنند ملت از درد اقتصادی بی خبرند. اقتصاد بیمار به دکتر نیاز ندارد به درمان نیاز دارد، هر دکتری که می تواند بسم ا..!” و همانطوری که لباس های شسته شده را از ماشین لباسشویی اسنوا خارج می کند می گوید” دکترهای اقتصاد مملکت، می دانند که راه نجات همان است که رهبری می گوید: حمایت از تولید ملی. اما پای کار، سنگ برند های خارجی را به سینه می زنند” می گویم” ولی انصافا ندیده ام مسئولی از برند های خارجی حمایت کند” می خندد و می گوید” نگرفتی! وقتی به درد سیل زدگان نمی رسی، هرچه هم شعار بدهی با آن خارجی که نیست چه فرقی داری؟ بگذریم که در اقتصاد، آن خارجی منافع کلان هم می برد!”
همزمان که سعی می کند ماشینی که لباس ها را از داخلش در آورده تمیز کند، می گویم”خسته نمیشوی؟” می گوید”پشت تلفن به همسرم می گفتم که به کار لباسشویی مسلط شده ام، از این به بعد لباس های خانه را من می شویم” بعد اضافه می کند ” خستگی دارد، اما کدام خستگی است که با لبخند یک هموطن و حس رضایت یک همنوع از کاری که تو برایش کرده ای، از تن به در نرود؟”
بیرون که می آیم،نگاهی به لباس هایی که در حال خشک شدن هستند می اندازم و در ذهنم تصور می کنم که هر کدام از این لباسها، ، تن پوش چه خانواده ای است؟ بعد فکر می کنم که چه فرقی دارد! در حضور فاجعه جز عده معدودی، همه یکسانند. لباس های رنگارنگ، کوچک و بزرگ، کهنه و نو در کنار هم در نگاه اول ناهمگون به نظر می رسند مثل اقوام ایرانی که هر کدام لباس خاص خودشان را دارند. اما مثل بندی که این لباس ها را در کنار هم نگاه می دارد، محور نوع دوستی، اشتراکات دینی و فرهنگی و عشق به ایران، ایرانیان را هزاران سال در کنار هم نگاه داشته و در اقتصاد امروز نیز می تواند چنین کند. راه نجات اقتصاد ملی ما چیزی جز نگاه به درون و باور توانایی های ملی نیست.
این را برند ملی اسنوا ثابت کرده است. تا باد چنین بادا.